زمانی را به یاد آورید که خواستید قانون جدیدی در خانه برای فرزندتان اعمال کنید. چه گفتگویی با کودک‌تان داشتید؟ چقدر زمان برد تا آن قانون اجرا شود؟ آیا از نحوه‌ی اجرای آن راضی بودید؟ کودک شما همچنان به آن قانون پایبند است یا مشمول مرور زمان شده است؟ آیا آن قانون را متناسب با […]
زمانی را به یاد آورید که خواستید قانون جدیدی در خانه برای فرزندتان اعمال کنید. چه گفتگویی با کودک‌تان داشتید؟ چقدر زمان برد تا آن قانون اجرا شود؟ آیا از نحوه‌ی اجرای آن راضی بودید؟ کودک شما همچنان به آن قانون پایبند است یا مشمول مرور زمان شده است؟ آیا آن قانون را متناسب با سن کودک مورد بازبینی قرار داده‌اید؟
برای آنکه فرزند ما هرچه راحت‌تر با شرایط زندگی اجتماعی در آینده کنار بیاید ما والدین باید برای زندگی روزمره او قوانین و چارچوب‌هایی را درنظر‌بگیریم. چه کار کنیم تا هرچه بیشتر کودک‌مان را در اجرای قوانین با خود همراه کنیم و با چالش‌های کمتری در این مسیر مواجه شویم؟ در مقاله پیش‌رو به راهکارهای موثری در این رابطه اشاره می‌کنیم.
یکی از نقش‌های مهم والدین ایجاد قوانین و حدومرزهایی برای فرزندشان است. فعالیت‌های روزمره کودک هرچه بیشتر بر اساس یک روتین شکل بگیرد، او بیشتر احساس امنیت و آرامش می‌کند. کودکی را تصور کنید که هر چقدر دوست دارد تلویزیون می‌بیند، هر طور بخواهد وسایلش را در خانه پخش می‌کند، در زمان عصبانیت هر واکنشی از سمت او پذیرفته است و هیچ انتظار شفافی از او وجود ندارد. این کودک زمانی که وارد مدرسه می‌شود، به سختی بتواند با هزار باید و نباید مدرسه کنار بیاید.
کودک ما باید بیاموزد که چطور با ناکامی مقابله کند؛ زیرا زندگی بزرگسالی پر از ناکامی است. در مسیر رشد فرزندمان مواقعی هست که برای مراقبت از او “نه” می‌گوییم و بسیاری از این اوقات با احساساتی از قبیل دلسوزی نسبت به کودک، نگرانی از سرخوردگی او و نارضایتی از والدگری خود دست‌و‌پنجه نرم می‌کنیم. اما باید این را بدانیم که احساس وظیفه برای راضی کردن هرچه بیشتر کودک، خودمحوری او را افزایش می‌دهد و توانایی او را در درک احساسات و نیازهای دیگران محدود می‌کند. فرض کنید کودک شما اصرار دارد که تبلت داشته باشد، چون همه دوستانش تبلت دارند؛ لازم نیست به خاطر برآورده نکردن این خواسته نگران باشید. این نشانه این نیست که شما والد خوبی نیستید. بلکه قوانین شما با قوانین والدین دیگر متفاوت است.
گاهی پیش می‌آید که ما والدین برای پایان دادن به بگومگو بین خود و فرزندمان نظر خود را در همان حین در قالب یک قانون بیان می‌کنیم. این سناریو را در نظر بگیرید:
فرزند ما بدون اطلاع قبلی با تاخیر به منزل آمده و ما در حین مشاجره با او می‌گوییم که این قانون خانه‌ی ماست و از فردا هر روز قبل از ساعت چهار باید در خانه باشد. این جمله را به منزله ختم گفتگو می‌گوییم و وارد جنگ قدرت با فرزندمان می‌شویم. فرزندمان یا زیر لب غرولندی می‌کند و با نارضایتی قبول می‌کند؛ یا مخالفتش را با صدای بلند اعلام می‌کند، به اتاقش می‌رود و در را به هم می‌کوبد. بحث و جدل هم تا مدت‌ها سر این موضوع ادامه پیدا می‌کند. در دو حالت رابطه ما با فرزندمان آسیب خواهد دید و این خسارت کمی نیست.
زمانی که فرزند ما احساس کند ما نگاه از بالا به پایین به او داریم و در قانون‌گذاری می‌خواهیم قدرت خودمان را به رخ او بکشیم، فرسنگ ها از هدف اصلی دور شده ایم و به احتمال زیاد هزینه‌های زیادی برای اجرای آن قانون متحمل می‌شویم. انتخاب زمان مناسب برای گفتگو و صد البته نحوه بیان ما نکات طلایی برای به ثمر رسیدن خواسته‌های ما از جمله اعمال قوانین جدید در خانه خواهد بود. بیایید هوشمندانه عمل کنیم و به‌یاد داشته باشیم که هدف ما از اعمال قانون در خانه پرورش فرزندانی مسئول، دارای ظرفیت همدلی کردن با دیگران، مواجه شدن با محدودیت‌ها و در نهایت آماده شدن برای ورود به اجتماع است.
