بازی نقش مهمی در زندگی کودک دارد. کودک از طریق بازی دنیای پیرامون خود را می‌شناسد، احساسات و افکار خود را درک، پردازش و بیان می‌کند و استعدادها و خواسته‌هایش را بروز می‌دهد. زمانی که کودک در قالب شخصیتی خیالی فرو می‌رود، خودش را جای او می پندارد و سعی می‌کند در موقعیت‌های مختلف عملکرد مشابه آن شخصیت را داشته باشد. مهارت‌های اجتماعی او پرورش می‌یابد و برای قرار گرفتن در موقعیت‌های مختلف حرفهای در آینده آماده می‌شود.
زمانی که ما با کودک خود بازی می‌کنیم این پیام را به او می‌دهیم که تو برای من مهم هستی. این امنیت روانی و احساس ارزشمندی که در وجود او شکل می‌گیرد، سنگ بنای ارتباط موثر و سرنوشت سازی است که در سالهای پیچیده جوانی و نوجوانی فرزندمان برای ما راهگشا خواهد بود.
بازی با دوستان به کودک کمک می‌کند تا مهارت‌هایی مثل گوش‌دادن، سازش و حل مسئله را تمرین کند. اکثر اوقات در بازی‌های گروهی، خلاقیت بچه‌ها در پیدا کردن راه‌حل‌های آنی بیشتر از قوانین و مقررات از‌پیش تعیین شده مثمرثمر است و به نوعی زمینه‌ساز پرورش تفکر خلاق به‌حساب می‌آید. به علاوه اینکه این موقعیت‌ها فرصتی بی‌بدیل را برای آمادگی در برابر چالش‌های دنیای بزرگسالی فراهم می‌کند.
آیا می‌دانید ما در کلاس‌های بومرنگ فضایی را برای پرورش مهارت‌های مهمی چون حل مسئله، انعطاف‌پذیری، توجه و تمرکز و … برای کودک شما فراهم می‌کنیم؟ برای آشنایی با دوره‌ها و نحوه شرکت در کلاس‌ها اینجا را کلیک کنید.
با رشد کودک بسیاری از بازی‌ها از حالت ملموس و عینی به حالت انتزاعی درمی‌آید، ظرفیت‌های ذهنی بیشتری درگیر فعالیت شده و مهارت‌های تفکر او تقویت می‌شود. کودک بین چهار تا نه سالگی تغییرات بزرگی را در رشد اجتماعی و عاطفی تجربه می‌کند. این تغییرات در شیوه بازی کودک خود را نشان می‌دهد.
برای مثال، کودک چهارساله ممکن است روی بازی‌های حرکتی مانند لی‌لی و جست‌وخیز متمرکز شود و یا فعالیت‌های عینی زندگی روزمره مانند غذا دادن و خواباندن نوزاد را در بازی‌های خود بگنجاند. این درحالی است که کودک نه‌ساله احتمالا وقت بیشتری را با سوال و جواب‌های کنجکاوانه می‌گذراند. هرچه کودک بزرگ‌تر می‌شود و ظرفیت تفکر انتزاعی او افزایش پیدا می‌کند، به سمت بازی‌های خیالی پیچیده‌تر و نقش‌ها و موقعیت‌های قابل باورتر سوق پیدا می‌کند. این تغییراتی که در مدل بازی کودک اتفاق می‌افتد، بخش مهمی از رشد سالم او است. بزرگسالان می‌توانند با همراهی کردن کودک، رشدِ او را حمایت کنند.
هنگامی‌که کودک در جریان بازی با پدیده‌ای برخورد می‌کند که:
در این صورت یادگیری عمیق‌تر و موثرتری برای او اتفاق می‌افتد.
از لذت‌بخش‌ترین فعالیت‌های کودک بازی با دیگران است. بازی‌های تعاملی بهترین فرصت را برای رشد مهارت‌های اجتماعی کودک ایجاد می‌کند.
کودک در سنین چهار تا شش سالگی زمان زیادی را با بزرگسالان، مراقب، خواهر و برادر خود می‌گذراند. او یاد می‌گیرد نوبت را رعایت کند. همان طورکه نظراتش را بیان می‌کند و با احساساتش آشنا می‌شود، حرفهای دیگران را می‌شنود و به احساسات دیگران توجه می‌کند.
با بزرگ‌تر شدن کودک، در دوره سنی هفت تا نه سال، گروه‌های همسالان اهمیت بیشتری پیدا می‌کند و کودک ممکن است زمان بیشتری را به بازی با دوستان خود اختصاص دهد. او می‌آموزد که چگونه می‌تواند از ایده‌های همسالان خود استفاده کند، بر سر اختلاف‌نظرها یا دیدگاه‌های مختلف مذاکره کند و بازی‌های پیچیده ای را طراحی کند.
کودک وقتی بازی را شاد، مهیج و پرشور می‌یابد، یادگیری بیشتری برای او شکل می‌گیرد. در دوران کودکی، بازی هنگامی می‌تواند شادی‌آفرین باشد که:
کودک از طریق تلاش‌های مداوم در برابر یک چالش و یا آزمودن روش‌های مختلف برای حل یک مسئله مشخص، دستاوردهای زیادی را در مسیر یادگیری به‌دست‌می‌آورد. در دوران کودکی مواجه شدن با یک بازی چالشی با شرایط زیر تاثیراتی شگرف را در روند رشد شناختی کودک خواهد گذاشت.
بازی هدفمند پنج ویژگی دارد:
در بازی هدفمند، کودک به جای اینکه منفعلانه آموزش ببیند، در کنار همسالان خود نقش‌هایی را بر عهده می‌گیرد و طبق قوانین بازی که خودشان ایجاد کرده‌اند، به کودکان دیگر پاسخ می‌دهد. در طول بازی کودکان ممکن است قوانین را به صراحت بیان کنند، آنها را به صورت مشارکتی شکل دهند و یا از یک رهبر منتخب پیروی کنند. همه این موارد می‌تواند یادگیری‌های مفیدی برای کودک به‌همراه داشته باشد.
بازی در فضای درس نیز به کودکان در یادگیری و رشد همه جانبه کمک می‌کند. دانش آموزان در چنین فضایی سوال می‌پرسند، ابراز وجود می‌کنند، با دیگران همکاری می‌کنند و دست به ریسک‌های خلاقانه می‌زنند. کنجکاوی طبیعی آنها سرکوب نمی‌شود و هیجان یادگیری چیزهای جدید را از دست نمی‌دهند. همه این موارد با ایجاد سرگرمی در یادگیری برای کودکان حاصل می‌شود.
در حین بازی، مربیان کودک در مورد قوانین و روند حاکم بر بازی از کودکان سوال می‌کنند و سپس کودکان را از طریق دانش خودشان به برقراری ارتباط با جهان گسترده ترغیب می‌کنند. معلمان یادگیری را در ساختارهایی هدایت می‌کنند اما این کار را با نشاط و به‌راحتی و با تمرکز ویژه بر اهدافی که در ذهن دارند انجام می‌دهند. آموزش مهارت‌های تفکر انتقادی، بهبود توانایی‌های زبانی، گسترش دامنه‌ی دانش و افزایش آگاهی عاطفی اجتماعی، از جمله دستاوردهای آموزش همراه با بازی است. به عنوان مثال مربی این فرصت را به دانش‌آموزان می‌دهد تا به کمک تصورات خود چیزی را طراحی کنند. سپس از آنها می‌خواهد که توضیح دهند چرا چنین چیزی را ساخته‌اند، کاربرد آن چیست و یا چطور می‌توانند بهره‌وری آن را افزایش دهند. این تعامل با معلم به خلاقیت کودکان کمک می‌کند و در عین حال آنها را به چالش می‌کشد تا در مورد سازه خود بیش از پیش فکر کنند.
بازنویسی شده از سایت : www.whitbyschool.org
