گاهی در زمان پریشانی فرزندمان، درست وقتی که ترسیده، عصبانی شده یا … انتظار داریم که خیلی سریع و منطقی بتواند احساساتش را مدیریت کند؛ اما واقعیت این است که او آن لحظه در میان طوفان هیجانات است.
وقتی کودکی برآشفته است، صحبت منطقی بدون توجه به نیازهایش معمولا جواب نمی‌دهد، بلکه مهم است از صمیم قلب با او ارتباط برقرار کنیم و بگذاریم حس کند که حسش می‌کنیم.
اولین قدم این است که با حال هیجانی فرزندمان ارتباط برقرار کنیم. سپس آرام آرام مسیر را به سمت راه‌حل یابی و آرامش هدایت کنیم. چهار گام می‌تواند کمک‌کننده باشد:
۱- به فرزندمان کمک کنیم تا ماجرا را تعریف کند.
«عزیزم چی شده؟ چه اتفاقی افتاده؟ زمین خوردی؟ از صدای رعد و برق ترسیدی؟»
۲- به او کمک کنیم و برای احساسش اسم بگذاریم.
«افتادی زمین دردت اومد؟ نگرانی؟ از اینکه بریم دندونپزشکی و دردت بیاد ترسیدی؟»
۳- احساساتش را معتبر بدانیم و همدلانه در کنارش باشیم.
«اوه میدونم پات گیر کرد و افتادی. میدونم دردت اومده عزیزم.
اشکالی نداره بترسی.
میدونم خیلی اذیت شدی.»
۴- اطمینان بخشی و راه حل یابی
«من کنارتم.
بیا کنار هم بشینیم و اگر خواستی صحبت کنیم.»
گاهی حضور داشتن، همراه بودن، نوازش کردن و حتی هیچ چیز نگفتن حال هیجانی بچه‌ها را آرام‌تر میکند.
مهم است احساس کنند درکشان می‌کنیم و درکنارشان هستیم.
