آموزش فرزندانمان برای اتخاذ یک رویکرد خودآگاهانه در مقابله با هر احساس بزرگی مانند غم یا غضب، مساله‌ا‌ی کلیدی است. فرزندان ما با تمرین می‌توانند یاد بگیرند که به احساسات شدید ناشی از شکست، پاسخ بدهند، نه اینکه فقط واکنش (ناآگاهانه) نشان بدهند.
چطوری می‌توانیم به کودکان در ایجاد نگرش آگاهانه‌تر کمک کنیم؟
ذهن ما پیوسته در حال ساختن داستان‌های ذهنی است.
«چرا معلمم اون حرف رو در مورد من گفت؟ حتما منو دوست نداره…»
گاهی اوقات داستان‌های ذهنی آنقدر قدرتمندند که ما کاملا آنها را باور می‌کنیم و براساسشان احساس درماندگی می‌کنیم.
روش RAIN می‌تواند به کودکمان کمک کند تا بهترین دوست خودش باشد؛ نه بدترین منتقد خویش.
R: شناسایی (Recognize)
A: پذیرش (allow)
I: بررسی (Investigate)
N: گذرا بودن احساسات (Non-identify)
از کودک بپرسیم: «چه احساسی داری؟» «توی کجای بدنت احساسش می‌کنی؟»
ممکن است جواب بدهد: «من خیلی از دست خودم عصبانی‌ام که امتحان تلفظم رو قبول نشدم. من خیلی خنگم.»
به کودکمان بگوییم: «ما باید به افکار و احساساتمون اجازه بدیم بروز پیدا کنن. حتی اگر دوستشون نداریم. هیچ عیبی نداره که این احساس رو داشته باشیم»
از کودکمان بپرسیم: «قبلا کِی همین احساس رو داشتی؟ الان چی لازم داری؟»
ممکن است جواب بدهد: «بعد از امتحان زیست‌شناسی هم همین احساس رو داشتم، زیست‌شناسیم هم خوب نیست»
به کودک بگوییم: «گاهی ما احساسات و افکار خشمگینانه داریم و این مشکلی نیست. افکار ما همیشه افکار درست نیستن؛ بنابراین نمی‌توانیم همیشه اونها رو باور کنیم.
افکار و احساسات ما میان و می‌رن. اما اونها خود ما نیستن.
تو می‌تونی وانمود کنی که عصبانی هستی، احساسات و افکار غمگینانه شبیه ابرها هستن.
ابرها عبور می‌کنن، خورشید دوباره بیرون میاد، و تو احساس بهتری خواهی داشت»
این روش چه فایده‌ای داره؟
وقتی به کودکمان آموزش می‌دهیم که با مهربانی به افکار منفی احاطه داشته باشد، عبور از آنها برایش ساده‌تر می‌شود و احساساتش را بهتر می‌پذیرد.
منبع:
Big life journal
